Προσευχή για το χρίσμα της θεραπείας

Τον Ιούνιο του 2016 ο Κύριος μου μίλησε και μου είπε «Μετά το καλοκαίρι θα έρθει ο καιρός να προσευχηθείς για την “Θεία θεραπεία”». Εγώ νόμιζα ότι θα στεκόμουν στον Θεό μεσιτικά έτσι όπως τα προηγούμενα 20 χρόνια είχα σταθεί για διάφορα θέματα που ο Θεός μου είχε δώσει, μόνη μου, χωρίς κανείς να γνωρίζει τίποτα για αυτά.

Το καλοκαίρι του 2016 ο Θεός έβαλε στην καρδιά του αδελφού μου -αδελφού Δημήτρη- να κάνει ένα συνέδριο προσευχής το οποίο και κανονίστηκε για τον Νοέμβριο. Στο συνέδριο αυτό θα υπήρχαν 7-8 διαφορετικά θέματα και κάθε ένας θα μπορούσε να διαλέξει σε ποιο ήθελε να πάει να προσευχηθεί.

Εμένα απο μικρό παιδί με έκαιγε το θέμα ‘’Θεία θεραπεία’’, αναρωτιόμουν γιατί οι άνθρωποι δεν θεραπεύονται αφού έτσι λέει ο λόγος του Θεού. Εγώ η ίδια βρισκόμουν κάτω απο μία ανίατη αρρώστια για την οποία όμως ο Κύριος δεν μου είχε μιλήσει, απλώς μου έλεγε συνεχώς «περπάτα μέσα στην κοιλάδα της σκιάς του θανάτου, είμαι και εγώ μαζί σου».

Όταν σκεφτόμουν λοιπόν σε ποια ομάδα να πάω να προσευχηθώ, ήθελα να πάω για το χρίσμα της θεραπείας. Ένιωθα και το Άγιο Πνεύμα να με παροτρύνει να πάω εκεί, όμως φοβόμουν.

Ο Δημήτρης είχε ζητήσει να του δώσουμε το χαρτάκι με την αποφασή μας. Είχαμε προσευχή εκείνη την ημέρα οι διάκονοι της εκκλησίας και εγώ είχα αποφασίσει να πάω σε μια άλλη ομάδα (θα δίναμε τα χαρτάκια με την αποφασή μας στο τέλος) αλλά μόλις άρχισε η προσευχή ο Κύριος μου μίλησε και μου είπε «Γιατί δεν τολμάς να πας εκεί που φοβάσαι και δεν ξέρεις τίποτα και να αφήσεις να οδηγηθείς από το Άγιο Πνεύμα»; Είπα, «Εντάξει, Κύριε, θα πάω στην ομάδα για το χρίσμα της θεραπείας».

Στην πραγματικότητα ήθελα να βρεθώ σε μια ομάδα και να πέσω κάτω να δεηθώ για το χρίσμα της θεραπείας, όμως στο τέλος της προσευχής καθώς είπαμε ο καθένας σε ποια ομάδα θα πηγαίναμε ο Δημήτρης μου είπε ότι θα ήμουν υπεύθυνη σε αυτή την ομάδα. Αυτό με τρόμαξε γιατί εγώ 20 χρόνια ήξερα να προσεύχομαι μόνη. Πώς τώρα θα προσευχηθώ και θα έχω στο νου μου και άλλους ανθρώπους; Όμως είπε ότι θα ήταν συνυπεύθυνος ο Χρήστος και έτσι ησύχασα ότι κάπως θα γίνονταν τελικά τα πράγματα.

Το συνέδριο ξεκίνησε.

Ήταν Παρασκευή και Σάββατο. Στην ομάδα «Χρίσμα Θεραπείας» ήταν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι απ’ ότι στις άλλες ομάδες και μάλιστα υπήρχαν και κάποιοι τους οποίους έβλεπα πρώτη φορά.

Καθώς η προσευχή προχωρούσε, στα πνευματικά μου μάτια άρχισε να παίρνει μια στρατιωτική μορφή και κάποιοι μέσα από όλη την ομάδα να παίρνουν στρατιωτικές θέσεις. Πράγματι, θα έλεγε κανείς ότι ήταν της φαντασίας μου, αν και ήξερα ότι πραγματικά το έβλεπα. Και να, η Λένα η Λέκκα, η οποία ήταν στην ομάδα περιφρούρησης και ενίσχυσης και κάλυψης των ομάδων που προσεύχονταν, βλέπει το ίδιο πράγμα. Αυτή την ομάδα να προχωράει με στρατιωτικό βηματισμό.

Σε κάποια στιγμή της προσευχής έβαλα τους ανθρώπους αυτούς σε θέση όλους μαζί μπροστά παραταγμένους και εκεί τελείωσε και το συνέδριο.

Όταν γύρισα σπίτι τις επόμενες μέρες ήμουν γοητευμένη και συγκλονισμένη από αυτό που είχα ζήσει. Το σκεφτόμουν και το ξανασκεφτόμουν και έλεγα, «Κύριε, Σε ευχαριστώ». Και ενώ νόμιζα ότι όλα είχαν τελειώσει εκεί, κάποιοι έδειχναν την επιθυμία να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε για το «Χρίσμα της Θεραπείας». Φαινόταν ότι ο Κύριος αυτό το ξεσήκωνε και ενώ καμιά άλλη ομάδα από το συνέδριο προσευχής δεν είχε συνέχεια εμείς αποφασίσαμε να βρισκόμαστε κάθε Παρασκευή για προσευχή.

Στην αρχή καμιά δεκαριά πρόσωπα, πολύ γρήγορα όμως μείναμε 7-8 που σταθερά βρισκόμαστε κάθε Παρασκευή.

Εγώ τις πρώτες φορές προσπαθούσα να διακρίνω πνευματικά τι χαρίσματα είχαν τα πρόσωπα που είχαν μείνει στην ομάδα. Διέκρινα ότι είχαν δυνατά χαρίσματα, κανένας όμως δεν είχε μεσιτεία.

Για μένα από την αρχή ήταν θέμα μεσιτικό που μου έδινε ο Θεός να προσευχηθώ. Δεν περίμενα ούτε να λάβω τα χαρίσματα θεραπείας, ούτε να θεραπευτώ. Ήξερα ότι ο Κύριος με είχε καλέσει να μεσιτεύσω για αυτό. Αυτή την φορά, όμως, μαζί με άλλους ανθρώπους οι οποίοι τελικά έπρεπε να σταθούμε σαν ένας μπροστά στο Θεό. Πώς θα γινόταν αυτό; Έπρεπε να εμπιστευτώ το Άγιο Πνεύμα. Και αυτό έκανα.

Με μεγάλη προσοχή κοίταζα τους ανθρώπους που ήταν γύρω μου και έβλεπα ότι ο κάθε ένας έφερνε κάτι μέσα σ’ αυτήν την προσευχή σύμφωνα με το χρίσμα που είχε δώσει ο Θεός.

Άλλος διακήρυξη, άλλος πίστη, άλλος δέηση….

Και το πνεύμα του Θεού εργαζόταν.

Το πρώτο πράγμα που έγινε, ο Θεός άρχισε να γκρεμίζει μέσα μας ιδέες, γνώμες ακόμα και διδασκαλίες, φόβους που είχαμε από παλιά.

Καινούργια πράγματα κτίστηκαν από το πνεύμα του Θεού. Καθώς στεκόμασταν μπροστά Του, διδασκαλία από εκείνον κτιζόταν στις καρδιές, και πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε ότι εμείς αλλάζαμε. Ο Κύριος μας μίλησε για μετάνοια, για καθαρισμό και για αληθινή λατρεία (όχι λατρεία με ύμνους) αλλά λατρεία, στάση ζωής.

Καθώς προχωρούσε ο καιρός ήταν πλέον φανερό ότι ο Κύριος δεν ήθελε να κάνει θαυματοποιούς (ανθρώπους που απλά βάζουν τα χέρια τους και να θεραπεύουν) αλλά ανθρώπους που Τον γνωρίζουν, ανθρώπους που γνωρίζουν τον Κύριο.

Αποκατέστησε το όνομα Του ότι είναι Θεός που θέλει να θεραπεύει.

Έτσι φτάσαμε στο καλοκαίρι (Αύγουστος) της πρώτης χρονιάς. Ήταν τόσα πολλά, καινούργια και σημαντικά, που είχαμε λάβει από τον Θεό που δεν θέλαμε να σταματήσουμε.

Την 2^η χρονιά (Σεπτέμβρης) προστέθηκαν και άλλα πρόσωπα και γίναμε 21. Μια ευλογημένη πρόσθεση από τον Κύριο.

Γρήγορα τα καινούργια πρόσωπα ενσωματώθηκαν και τώρα άρχισαν να γίνονται καινούργια πράγματα από τον Θεό.

Εμείς σταθερά προσευχόμαστε για το «Χρίσμα της Θεραπείας», αλλά βλέπαμε ότι ο Θεός έκανε με το πνεύμα Του τη δική Του διαδρομή. Έδινε μαρτυρία στους ανθρώπους Του γι’ αυτό και ταυτόχρονα εργάζονταν τα δικά Του πράγματα.

Η μαρτυρία στην καρδιά μου ήταν ότι όπως στην περίπτωση του Γεδεών ενάντια στους Μαδιανίτες ο Κύριος τελικά διάλεξε 300 από τον λαό για να κάνει το έργο Του αλλά η νίκη θα ήταν για όλο το λαό. Γιατί ο Θεός δεν θέλει πολλούς αλλά λίγους κάθε φορά, για να φανερώνεται ότι κάθε νίκη είναι αποκλειστικά από Εκείνον και όχι από την δύναμη και ικανότητα των ανθρώπων. Έτσι είχε καλέσει και εμάς να στεκόμαστε αντιπροσωπευτικά για όλο το Σώμα του Χριστού.

Στη δεύτερη λοιπόν χρονιά ο Κύριος έφερνε κάθε βράδυ κάτι διαφορετικό.

Υπήρξε μια βραδιά που η αγάπη του Θεού για τον άρρωστο, τον δεμένο, τον άνθρωπο που δεν γνωρίζει τον Κύριο ήρθε μέσα στην καρδιά μας.

Ο Κύριος άρχισε να εργάζεται εσωτερική θεραπεία και να αγγίζει πληγές μέσα στην καρδιά ανθρώπων της ομάδας και να τις θεραπεύει σιγά-σιγά.

Έφερε στην επιφάνεια ότι έχει και θέλει να κάνει θεραπεία σχέσεων. Ένα κομμάτι που μας βεβαίωσε ότι έχουμε πλέον την  εξουσία να προσευχόμαστε γι’ αυτό και να βλέπουμε αποτελέσματα. Και πραγματικά είδαμε πολλά περιστατικά τέτοιας θεϊκής γιατρειάς. Είδαμε καταστάσεις σχέσεων που για χρόνια δεν υπήρχαν, μέσα σε μια στιγμή να γιατρεύονται και να αλλάζουν εντελώς.

Σε αυτή την διαδρομή προσευχής ένα σημαντικό που γινόταν ήταν ότι εμείς σιγά-σιγά αρχίσαμε να χαμηλώνουμε και πίστη άρχισε να δυναμώνει μέσα μας για το ποιος είναι ο Κύριος, τι θέλει να κάνει αλλά και ποιοι  είναι οι δρόμοι Του και οι βουλές Του που είναι πολύ διαφορετικοί από τους δικούς μας δρόμους και τις δικές μας βουλές.

Μετά ήρθε μια περίοδος που με την μαρτυρία του Θεού προσευχηθήκαμε σε μικρές ομάδες ο ένας για τον άλλον. Εκεί υπήρξαν πολλές εκπλήξεις καθώς άνθρωποι που δεν είχαν καμιά ιδέα για το τι ο Θεός τους είχε δώσει, άρχισαν να έχουν προφητικούς λόγους για τους άλλους, λόγους γνώσης, λόγους σοφίας και αυτό ήταν τόσο θεραπευτικό και αναζωογονητικό για μας.

Το θέμα της προσευχή μας ήταν σταθερά το «Χρίσμα της Θεραπείας». Όταν φτάσαμε όμως στο τέλος της χρονιάς και η μεσιτεία έμπαινε στην σκοτεινή εποχή, τότε που ενώ προσεύχεσαι δεν βλέπεις τίποτα, τότε η ομάδα διασπάστηκε, κουράστηκε και κάθε ένας, μέσα του, έφυγε από δω και από εκεί. Ίσως γιατί δεν υπήρξε ακόμα στην καρδιά ότι ήταν θέμα να σταθούμε μεσιτικά και ότι ο κάθε ένας εκεί ήταν σημαντικός, καλεσμένος από τον Θεό να έχει ένα συγκεκριμένο και αποκλειστικά μοναδικό ρόλο μέσα σε αυτήν την προσευχή.

Φύγαμε για καλοκαιρινές διακοπές.

Ένιωθα τρομερή λύπη μέσα στο πνεύμα μου, αλλά ο Κύριος με κάλεσε να σταθώ και να προσευχηθώ για την ομάδα και για έναν-έναν, πράγμα που έκανα για 3 περίπου εβδομάδες και ο Κύριος μου μίλησε για το τι συμβαίνει στον κάθε έναν.

Ήρθε ο Σεπτέμβρης για να αρχίσουμε πάλι.

Ο Κύριος μου μίλησε και μου είπε ότι πρέπει να φανερώσω πλήρως τον εαυτό μου και το πού και  πώς στέκομαι και όποιος θέλει να έρθει μαζί αλλιώς να ακολουθήσει κάτι άλλο.

Έτσι την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε αυτό έκανα. Φανέρωσα πλήρως τον εαυτό μου. Πρώτα-πρώτα ότι εγώ δεν έχω θεραπευτεί όπως μου έλεγαν και ότι αν δεν δεχτούμε ότι δεν έχουμε θεραπευτεί και λέμε ότι είμαστε θεραπευμένοι ενώ η αρρώστια είναι ακόμη επάνω μας τότε τι να ζητήσουμε από τον Θεό; Στον Θεό πρέπει να σταθούμε με την στάση «Κύριε δεν έχουμε, δώσε μας εσύ».

Την προηγούμενη μέρα ο Κύριος μου είχε δώσει το Δευτερονόμιο 9:1-3 «Άκου, Ισραήλ: Εσύ διαβαίνεις σήμερα τον Ιορδάνη, για να μπεις μέσα να κληρονομήσεις έθνη μεγαλύτερα και ισχυρότερα από σένα, πόλεις μεγάλες και περιτειχισμένες μέχρι τον ουρανό, λαό μεγάλον και ψηλόν στο ανάστημα, τους γιούς των Ανακείμ, που γνωρίζεις, και άκουσες: Ποιος  μπορεί να σταθεί μπροστά στους γιούς του Ανάκ; Γνώρισε, λοιπόν, σήμερα, ότι ο Κύριος ο Θεός σου είναι εκείνος που προπορεύεται μπροστά σου, είναι φωτιά που κατατρώει, αυτός θα τους εξολοθρεύσει, και αυτός θα τους καταστρέψει από μπροστά σου και θα τους εκδιώξεις, και γρήγορα θα τους εξολοθρεύσεις, όπως σου είπε ο Κύριος». Αυτός ο λόγος είχε έρθει και είχε μπει μέσα στην καρδιά μου. Είχε γίνει ένα με εμένα και από εκείνη την στιγμή ήξερα ότι δεν είχα τίποτε άλλο να ζήσω εκτός από αυτό. Το είπα λοιπόν στην ομάδα ότι ήθελα να αγιάσω το όνομα του Κυρίου και να πάω μέχρι τέλους είτε ζήσω, είτε πεθάνω. Κάποιοι αποχώρησαν από την ομάδα εκείνη την ημέρα. Ο Κύριος τους είχε για κάτι άλλο. Εκείνοι που έμειναν άρχισαν να γνωρίζουν κάτι καινούργιο.

Μια μέρα ένιωσα το πνεύμα του Θεού να δέεται μέσα μου για την ομάδα και να μου λέει «Παιδάκια μου, αφήστε με να σας διδάξω την κίνηση του πνεύματός μου».

Την Παρασκευή που βρεθήκαμε ο Κύριος μου είπε να κάνω 3 πράγματα.

Στο πρώτο μέρος της προσευχής να προσευχηθούμε για την κίνηση του Πνεύματος του Θεού.

Στο δεύτερο μέρος να προσευχηθούμε σύμφωνα με το Ιωάννης 13:33-35 « Παιδάκια μου, για λίγο ακόμα είμαι μαζί σας. Θα με ζητήσετε και όπως είπα στους Ιουδαίους, ότι : Όπου πηγαίνω εγώ, εσείς δεν μπορείτε να έρθετε, το λέω τώρα και σε σας. Καινούργια εντολή σας δίνω: Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως εγώ σας αγάπησα, και εσείς να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Από τούτο θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, εάν έχετε αγάπη ο ένας προς τον άλλον».

Στο τρίτο μέρος ο Κύριος μου είπε να διαθέσω τον εαυτό μου στο Σώμα του Χριστού, πράγμα το οποίο έκανα.

Εκείνο το βράδυ υπήρξε η κίνηση του πνεύματος του Θεού με έναν ιδιαίτερο τρόπο που δεν είχα δει ποτέ πριν. Εκείνο το βράδυ ο Κύριος μου είπε να προσεύχομαι το χάρισμα του καθενός να φανερωθεί και να λειτουργήσει.

Ο Κυριάκος ήρθε να προσευχηθεί για μένα. Μόλις μου έπιασε το χέρι ο Κύριος μου είπε να προσευχηθώ το χάρισμά του να βγει στην επιφάνεια. Άρχισα να προσεύχομαι. Ο Κυριάκος ήταν σιωπηλός, δεν μπορούσε να πει λέξη. Εγώ προσευχόμουν με γλώσσες από μέσα μου και ήξερα γιατί προσευχόμουν. Πέρασε έτσι  αρκετή ώρα και τότε ο Κυριάκος άρχισε μια διαφορετική προσευχή. Άρχισε να βλέπει προφητικές εικόνες μέσα στο πνεύμα του και να τις λέει με το στόμα του.

Ο Κύριος μου είπε «Θα δεις το Σώμα μου να φανερώνεται και θα θαυμάσεις». Έκλαψα μπροστά στον Θεό για αυτό από χαρά, αλλά «Κύριε ποια είμαι εγώ που θέλεις να μου φανερώσεις το σώμα Σου»; Κύριε, πόσο Σε ευχαριστώ.

Σιγά-σιγά λοιπόν καθώς το πνεύμα του Θεού εργάζεται ο Κύριος μας έφερε στο Β’ Χρονικών 29:11. «Παιδιά μου, μη πλανιέστε τώρα, επειδή ο Κύριος σας έκλεξε για να παραστέκεστε μπροστά του, να τον υπηρετείτε, και να θυμιάζετε». Και γνωρίζουμε καινούργιες μέρες από την κίνηση του πνεύματος του Θεού. Το πνεύμα του Θεού μαρτυρεί στις καρδιές των ανθρώπων τι θέλει, πώς θέλει να σταθούμε για να αφήσουμε Εκείνον να φανερωθεί και να κινηθεί ανάμεσά μας.

Και καθώς στεκόμαστε τώρα και προσευχόμαστε, το πνεύμα του Θεού μας μιλάει και ένας-ένας μπαίνει μέσα σε αυτή την μεσιτεία. Και το πνεύμα του Θεού εργάζεται μέχρις ότου όλοι σαν ένα βρεθούμε μπροστά Του να μεσιτεύσουμε για το «Χρίσμα της Θεραπείας» που δεν είναι μόνο για μας ούτε μόνο για την διακονία μας, αλλά για κάθε διακονία που στέκεται και προσεύχεται σε κάθε μέρος της Αθήνας και της Ελλάδας, και όχι μόνο. Είναι για κάθε πιστό, μικρό ή μεγάλο, μια και ο Κύριος δεν το υποσχέθηκε μόνο στους αποστόλους, προφήτες, δασκάλους, ποιμένες και ευαγγελιστές αλλά σε κάθε έναν που πιστεύει σύμφωνα με το Μάρκος 16:17. «Τούτα δε τα σημεία θα παρακολουθούν εκείνους που πίστεψαν: Στο όνομά μου θα βγάζουν δαιμόνια, θα μιλούν καινούργιες γλώσσες, θα πιάνουν φίδια και αν κάτι θανάσιμο πιούν, δεν θα τους βλάψει, θα βάζουν τα χέρια τους επάνω σε αρρώστους και θα γιατρεύονται».

 

Χρειαζόμαστε τις προσευχές σας, αν ο Θεός βάζει μέσα στην καρδιά σας να προσεύχεσθε για αυτήν την ομάδα προσευχής. Χρειαζόμαστε και πνευματική υποστήριξη και πνευματική κάλυψη. Ο Θεός να σας ευλογεί!!!

Ρίτσα Λέκκα